Remco Campert

It's thawing on the
Overtoom
yet the frost's setting in again
or so my feet tell me
...

I was sure that I was missing something
but couldn't say what
so I forgot about it as I walked down the street,
at ease with the here and now in my Amsterdam
never closed, open night and day.

But the sense that I had been deprived of something
crept up on me and filled me with yearning
for something I felt I had lost:
this building and the idea of it
which hoarded the splendour of the past
out of which our present is born every day.

Without the past our present cannot hold,
we are empty and without form,
our existence, which endures longer than today, remains unsure.

Of this endurance, stretching towards eternity
this building was the symbol,
but the entrance was barred,
the door had closed to,
and this city also, this land, this nation
seemed no longer to open up,
but was sealed off from its past.

Now that I knew what I was missing
the long wait could begin -
ten years of slow days
ten years of wakeful nights -
till what was to come would be disclosed.

But today, 13 April 2013,
past and future are once more open
and my old story can now be heard
in a new spring and a new building,
our country, our museum,
the museum of our country,
our Rijksmuseum.
...

Write it down quickly
before I forget
in the car with D. and N.
cutting across America's seasons
muggy sunlight in Santa Barbara
wet snow in Denver
and in every Best Western hotel
the TV's flickering light
on her dear sleeping face
like a young girl once again

but writing down the words
alters what I want to remember
that which had no words
was a living breathing image
so now I have two versions of the same
today I can superimpose them
but tomorrow when I'm gone
only the words are left
signs evoking something
that no eye sees anymore
...

To the journalist H.J.A. Hofland
Going outdoors

Oh well I'll just go out a bit
my work's getting nowhere again.
I'll turn right today
there's more to see in that direction.
For example they're digging up the tramrails
I can stand and watch.


Good intentions

Walk straight
keep your stomach in
and your buttocks
shoulders back
swing your arms relax
and don't look so disagreeable.


News

Someone I hardly know grabs my lapel
near the Leidseplein.
"Have you heard? Jan Timman's
been selected. Great isn't it?"
He casts his eyes around wildly
Anyone else he can tell?


Reading Matter

Someone's sitting in tram 5
I'd call young
now I'm getting on myself.
Dressed neatly
coat with fur-trimmed collar
aubergine-coloured shoes
with tassels.
He's leafing through Story
and every time he turns a page
he sniffles loudly.
Finally he gets stuck into
an article with the headline:
"Good-luck charm brought lovers
true marital bliss."


Café Terrace

"A peaceful end,
that's all I want now",
says the old man at the pavement café.
"But there are plenty of things to live for,"
says the woman drawing up her chair.
"Take me, for instance, I love cream,
I'm a real greedy-guts."
And she takes
a spray-can from her pocket
and squirts some whipped cream
in her empty coffee cup.


In the Café 1

I'm rock-solid, chum,
you can rely on me
it's a jovial man talking
jacket over his shoulder oozing honesty
it's afternoon in the café.
You can see it straightway
people don't trust him an inch.


Friendship

Friendship,
you shouldn't mess around with it
just as you shouldn't touch
a painting that's finished.


In the Café 2

"I've got ears like taxi doors."
the man saying this
is incredibly fat.
He means it figuratively
there's nothing special about his ears.
But his feet
how small and neat they are!


Holland

Half-past seven that's strange
who are all those people outside
has something happened?
oh no, it's Thursday, late-night shopping.
I feel my blood turn cold.


Reading on the street

Walking in the street and reading
you don't see that so often these days.
If I still do it sometimes
I'm walking in the past.
There's not much traffic
I hear radio music from an open window
a girl in a new-look dress
brushes past me.
The book I'm reading,
is Gerard Reve's The Evenings.
It's "just out".
...

in the dismantled house
stripped forever of your breath
I hear your voice one last time
in the herebefore:

"Remco, what are you doing in my house?"

Since I was born
that question's never left my side -
what was I doing in my mother's house?

Roaming around your death
I see the sunny travel brochure
still lying in your emptied room
and the boat gliding
through a veil of mist
that we once sailed in together
over the long deep waters of Lake Garda
to see for instance
if in the curiosity cabinet of D'Annunzio's house
Eleonora Duse had her niche
or whether in some lives
actresses were not doomed for ever
to play the secondary roles
while before the footlights
the man parades
his prompted sorrow
to the applauding claque

but all that's for later
first there's the journey
to find something I don't yet know
with the joyful shouts of children in the schoolyard
always on my mind

seek what you love best
the thing that moves you
...

It was late in the evening
rain caught in lamplight
beat down on the cobbles
of the Old Mechlin Road
you were wearing an off-white dress
I'd have guessed you were fifteen
you were walking down the street
as I was crossing
cars passed by
braked rode on
you asked me the way to the Muse Café
the bar where that singer was on
singer you said of your song
voice that had found you
you were on your way there
"Just follow the tramlines"
I let you go

Antwerp girl
you're still on my mind
what have I done
with my life
...

For Cees Nooteboom
Late in the Autumn
weather turned
storm pounced on the palm trees
rushed down the hotel corridors
final visitors packed their bags -
the English couple on their last legs
the beautiful girl and her mother
who smoked long cigarettes
and waited for something that never came
the tennis star past his prime -
I lingered on
a nuisance to the staff

in this hotel I was dreadfully unhappy
as usual that just happened
but I stayed put
the book I'd not yet started
like a huge egg in my arms
self-imposed trial of strength
nobody had asked for

I thought of you on your island
or en route between two continents
gone before you'd even landed
seeking safety in movement
so unlike me, yet just the same

at that thought
stuck in that foreign eyrie
suddenly I found wings
I got better, I was cured
...

It was raining sunlight
that day in the Gare du Nord
when you came to me

we hugged each other
you said you felt so happy
I knew where the bus

no. 26 that would take us
through Belleville's busy streets
to where you liked to be

the Rue des Pyrénées
where I said ‘obrigado'
to the concierge

where you could leave your bag
and wash your hair
and ask what next

It was raining sunlight
that day in the Gare du Nord
when you came to me.

You'd work to do and an address
films about oppressed peoples
far from Abbesses

which could safely be seen
in an art movie house
far from the masses

Court Saint-Louis
that's where you had to be
straight after lunch

in Popincourt eleventh district
you put on your new shoes
we crossed Père-Lachaise

It was raining sunlight
that day in the Gare du Nord
when you came to me.
Much later in streets
full of rubble and potholes
in Ménilmontant

I tried to tell you
about the ravages of time
and how despite all the heart

but you squeezed my hand
and said someone else
and that things were as they were

It was raining sunlight
that day in the Gare du Nord
when you came to me.

Oh! the leaves they have died
and our footsteps have faded
all I have is that tune.
...

In the balmy afternoon wind
I was sitting on a bench
on the Boulevard du Général Leclerc
next to an old gent
who'd fought in Indochina
rosette in his buttonhole
white cravat round his wizened neck
at his feet a little mutt
watching everything
when suddenly Sophie Marceau
an actress I recognized from the papers
stepped out of a limousine
followed by her photographer
and holding her sun-hat in place
gave us an eyeful
of her cream-white armpit

the mutt yapped
and the old gent and I
stood up in unison
sang a ditty
did a couple of dance steps
and waggled our bottoms

she didn't see us
...

for Deborah
Oh how beautiful
it was in Ostend
in that little hotel
in the rain.

I couldn't be reached
that gentleman the manageress said
ah ne connais pas
no he has left already
I'm so sorry Madame
c'est rien Madame she said,
telephonically
to my love.

As for me I was hanging around
in the station concourse
hiding behind the evening editions
and leering at the English schoolgirls
with their little knapsacks
taking on the colour
of the wall I leant against

or at night
in my sand-coloured mackintosh
lying deadbeat on the beach
waving at the little lights
of the boat for Dover.

What a pity sir
I thought you'd already left
we never saw you
not even at breakfast
please accept
our sincere apologies
Madame will certainly be cross and
the weather has been dreadful this summer.

Invisible I thought
I'm invisible
and in a lethal gust of joy I merged
with the flowery tub chair in the corridor
with the ashen cobblestones in the church square
with the racing cyclists that rainy Sunday
with the seashell doll in the souvenir shop

and with my sweetheart
who so as not to be on the safe side
arrived after all.
...

for Joekie Broedelet
I was walking along the cart track
on a sparkling winter day

my mother came to meet me
a figure in the distance

the night before I'd had a dream
I'd been sailing my little boat

my hand skimmed the duckweed
in the gleaming waterway

the boat sailed to the other side
and stranded in the rushes there

when I looked up I saw my father
thrusting his arm through barbed wire

he gazed at me with pleading eyes
my father asking me for bread.

***

On that country road mother
you held me tight for ages

your eyes were red
your jacket smelled of city

the Germans had posted us a card
informing us that he had died

in Neuengamme bitter word
they'd murdered him.

***

I felt nothing then but knew
there was something I should feel

I looked past my mother's sleeve
towards the deep enticing wood

when I got the chance I told her all
about the things that interested me

the trap I'd set
at the entrance to the rabbit warren

the hut that I was building
in a tree I alone knew

only later did I feel a pain
pain that never went away

that still floods through my body
as I write this

long ago and yet so near
time lasts a lifetime long.
...

Here now along the long deep water
that I thought that I thought that you always
that you always

here now along the long deep water
where behind the rushes behind the rushes the sun
that I thought that you always but always

that always your eyes your eyes and the breeze
your eyes and the breeze
always ruffling ruffling the water

that always in a trembling silence
that I would always live in a trembling silence
that you always those waving rushes always

along the long deep water that your skin would always
that always in the afternoon your skin
always in the summer in the afternoon your skin

that always your eyes would melt
that your eyes would always melt in happiness
always in the motionless afternoon

along the long deep water that I thought
that I thought you would always
that I thought that happiness would always

that always the light motionless in the afternoon
that always the afternoon light your ochre-coloured shoulder
your ochre-coloured shoulder always in the afternoon light

that always your cry hanging
always your bird's cry hanging
in the afternoon in the summer in the breeze

that always the breeze trembling that always but
always the ruffled water the afternoon your skin
I thought that everything would always I did not think that ever

here now along the long deep water that ever
I thought that always that never that you would never
that frost would never that no ice would ever the water



here now along the long deep water I never thought
that snow would ever the cypress I never thought
that snow that the cypress would never that you would never more
...

Gauw opschrijven
voor ik het vergeet:
in de auto met D. en N.
dwars door Amerika's seizonen heen
vochtige zon in Santa Barbara
kletsnatte sneeuw in Denver
en in alle Best Westerns
het knipperlicht van de televisie
op haar lieve, slapende gezicht
van weer heel jong meisje zijn

maar het schrijven van de woorden
verandert wat ik niet vergeten moet
dat wat geen woorden had
enkel levend, ademend beeld was
zodat ik nu twee versies van hetzelfde heb
die ik vandaag nog over elkaar kan leggen
maar waarvan morgen als ik weg ben
alleen de woorden resten
tekens die aan iets herinneren
waar geen oog meer weet van heeft
...

aan H.J.A. Hofland, journalist
Naar buiten

Ach ik ga de straat maar op
van werken komt weer niets.
Rechtsaf de deur uit vandaag
die kant uit is meer te beleven.
Ze breken bijvoorbeeld de tramrails op
daar ga ik naar staan kijken.


Voornemen

Rechtop lopen
je buik inhouden
ook je billen
schouders naar achteren
je armen zwaaiend langs je lijf
en niet zo kribbig kijken.


Nieuws

Een nauwelijks bekende schiet me aan
nabij het Leidseplein.
"Weet je het al? Jan Timman
heeft zich geplaatst. Goed hè?"
Verwilderd kijkt hij om zich heen.
Aan wie kan hij het nog meer vertellen?


Lectuur

In lijn 5 zit iemand
die ik een jongeman noem
nu ik op jaren ben.
Netjes in de kleren
jek met bontkraag
auberginekleurige schoenen
met kwastjes eraan.
Hij bladert de Story door
en steeds als hij een pagina omslaat
maakt hij een snuffend geluid.
Ten slotte blijft hij hangen
bij een artikel met de kop:
"Talisman bracht liefdespaar
ècht huwelijksgeluk."


Op het terras

"Een mooie dood is het enige
dat ik me nog toewens."
zegt de oude man op het terras.
"Maar er zijn toch veel aardige dingen in het leven,"
zegt de vrouw die aangeschoven is.
"Ik bijvoorbeeld ben gek op room,
ik ben een echte lekkerbek."
En uit haar tas haalt ze
een spuitbus met slagroom
en spuit er wat van
in haar lege koffiekop.


In het café 1

"Met mij kun je alle kanten uit,
ik ben zo makkelijk als een bovenhuis,"
zegt de joviale man een en al eerlijkheid
jasje los over de schouder
's middags in het café.
Men vertrouwt hem voor geen cent,
dat zie je zo.


Vriendschap

Aan vriendschap
moet je niets meer doen
zoals je ook niet komt
aan een schilderij dat af is.


In het café 2

"Ik heb oren als taxideuren."
het is een uitzonderlijk dikke man
die dat zegt.
Hij bedoelt het overdrachtelijk
want aan zijn oren is niets te zien.
Maar wat zijn z'n voeten
klein en elegant!


Holland

's Avonds half-acht,
wat een rare drukte,
zou er iets gebeurd zijn?
maar nee, het is koopavond.
Ik word helemaal eng van binnen.


Straatlezen

Op straat lopen lezen
dat zie je niet zo vaak meer.
Als ik het nog eens doe
loop ik in het verleden.
Er is dan weinig verkeer
uit een open raam komt radiomuziek
een meisje met een new-look jurk aan
passeert me rakelings.
Het boek dat ik loop te lezen
heet De avonden
en is "zojuist verschenen".
...

in het onttakelde huis
voorgoed van je adem ontdaan
klinkt m van moeder
uit het hiervoormaals
nog één keer je stem:

"Remco, wat doe je in mijn huis?"

vraag die me vergezelde
sinds de a van mijn geboorte
wat deed ik in mijn moeders huis?

ronddwalend in je dood
zie ik dat in je leeggehaalde kamer
nog de zonnige reisgids ligt
en hoe in zachte nevel gehuld
over het lange diepe water van het Gardameer
het bootje gaat
waar we eens op voeren
om bijvoorbeeld te bezien
of in het rariteitenkabinet van D'Annunzio's huis
Eleonora Duse nog een plaats had
of in sommige levens actrices niet gedoemd waren
altijd de tweede rol te spelen
terwijl op het eerste plan
voor de klakkeloos bewonderende claque
de man praalt
in zijn gesouffleerd verdriet

maar dat alles komt pas later
eerst nu op reis
om iets te vinden dat ik nog niet weet
met altijd in het achterhoofd de vreugde
van de kinderstemmen op het schoolplein

zoek wat je liefhebt
wat je ontroert
...

Het was laat in de avond
regen in lamplicht gevangen
sloeg neer op de kasseien
van de Mechelse Steenweg
je had een offwhite jurkje aan
ik schatte je op vijftien
je liep langs de straat
waar ook ik over ging
auto's passeerden remden af
reden weer verder
je vroeg de weg naar De Muze
het café waar Ferre optrad
Grignard de zanger van jou lied
stem die je gevonden had
waarheen je nu op weg was
"Volg de tramrails maar"
en ik liet je gaan

Antwerps meisje
dat ik in mijn hart draag
wat heb ik toch gedaan
met mijn leven
...

voor Cees Nooteboom
Laat najaar
weer sloeg om
storm besprong de palmen
vlaagde door de gangen van het hotel
laatste gasten pakten hun biezen -
het Engelse echtpaar op brekebenen
het mooie meisje en haar moeder
die lange sigaretten rookte
en op iets wachtte dat niet kwam
de tennisster op zijn retour -
ik bleef achter
het personeel tot last

in dit hotel was ik diep-ongelukkig
dat ging weer eens vanzelf
toch bleef ik waar ik was
het nog onbegonnen boek
als een reusachtig ei in mijn armen
zelfbedachte krachtproef
waar niemand om vroeg

ik dacht aan jou op je eiland
of op weg tussen twee continenten
al vertrokken voor je aankwam
beweging je verweer
zo anders dan ik, zo hetzelfde

bij die gedachte
roerloos in het vreemde nest gezeten
kreeg ik vleugels
genas ik, werd ik genezen
...

Het regende zon
die dag in het Noordstation
toen je naar me toekwam

we omhelsden elkaar
je zei dat je blij was
ik wist waar de bus

de 26 die ons zou voeren
langs het volk van Belleville
naar waar het beviel

de Rue des Pyrénées
waar ik ‘obrigado'
tegen de conciërge zei

waar je kon zetten je tas
en wassen je haar
en vragen wat nu

Het regende zon
die dag in het Noordstation
toen je naar me toekwam.

Je had een taak een adres
films over onderdrukte rassen
ver van Abbesses

maar onbedreigd te zien
in een culturele ruimte
ver van de rest

Court Saint-Louis
in die buurt moest je wezen
meteen na de lunch

in Popincourt het Elfde
je trok nieuwe schoenen aan
we liepen via Père-Lachaise

Het regende zon
die dag in het Noordstation
toen je naar me toekwam.
Later in straten
vol afbraak en gaten
in Ménilmontant

wou ik je wijzen
op de tand der tijden
en hoe ons hart desondanks

maar je kneep in mijn hand
en zei dat een ander
en dat de dingen nu eenmaal

Het regende zon
die dag in het Noordstation
toen je naar me toekwam.

Ach de blaren die dood zijn
de passen verstorven
alleen in mijn hoofd nog die deun.
...

In de zoele middagwind
zat ik op een bankje
op de Boulevard du Général Leclerc
naast een oude heer
die Indochina nog had meegemaakt
rozet in zijn knoopsgat
witte sjaal om zijn uitgedroogde hals
en een mormel van een hondje
aandachtig aan zijn voet
toen Sophie Marceau actrice
die ik kende uit de bladen
vergezeld van haar fotograaf
uit een limousine stapte
en bij het lichtjes vasthouden
van haar zonnehoed
haar roomblanke oksel toonde

het hondje kefte
en de oude heer en ik
we stonden als één man op
zongen een liedje
maakten kleine pasjes
draaiden met onze kont

maar zij zag ons niet
...

voor Deborah
Ach in Oostende
was het zo mooi
in het kleine hotel
in de regen.

Onbereikbaar was ik
die meneer zei de hotelhoudster
ah nee connais pas
nee die is al vertrokken
't is spijtig madame
c'est rien madame, telefonisch
tegen mijn geliefde.

Terwijl ik stond
in de hal van het station
verborgen achter het laatste nieuws
en gluurde naar de Engelse schoolmeisjes
met hun kleine knapzak
de schutkleur aannam
van de muur waartegen ik leunde

of 's nachts
in mijn zandkleurige regenjas
uitgeteld op het strand lag
zwaaiend naar de lichtjes
van de boot op Dover.

Ach meneer
ik dacht u was al vertrokken
we zagen u nooit
ook niet bij het ontbijt
wil ons toch vergeven
madame zal wel boos zijn en
het seizoen is al zo slecht.

Onzichtbaar dacht ik
ik ben onzichtbaar
en in een dodelijke vreugde werd één
met de gebloemde crapaud in de hotelgang
met de grauwe kasseien op het kerkplein
met de wielrenners op de verregende feestdag
met het poppetje van schelpen in de souvenirzaak

en met mijn geliefde
die voor het zekere het onzekere nam
en kwam.
...