Without Love/ Άνυδρος Τόπος Poem by Mary Skarpathiotaki

Without love

When you are missing
  the sun is missing
  from spring.

  The earth is cracking
Pieces,
the heart stops
  abruptly.

The stars around
they are arguing with us,
dawn
  in one
fog
  hiding
all beautiful!

When I hear you
  I can not
erases a country
from the map
sink
the dreams
  in abysmal voids.

Our life
  little boat
  in turbid waters.

He looks at me
the gap
  as if standing
like an orphan child
out of heaven
cries
  at one end.

It flows into the soil
bleeds
  every new love.

Silence hugs
haunt me.

I'm leaving for another land.
On my chest
  thorns.

Love
dry place
  (eternal fire
the love speech)
In vain memories
of the eyes o
   loop.


  Orpheus
that is late
  are you
Eurydice
you are left alone
in the hard
of the underworld
the darkness.

  My tears
you become a soul
leaving for Hades.

I'm trying to get you back '
  Yell
in this injustice.

The kiss
dreamy
and
imagination.

A hug
looks like
  Quicksand
  where I press.

My tears
you become a soul
where are you going
  for Hades.

As I fall into the centuries
  the gap,
I feel you
in my mind,
   the weft.

® Mary Skarpathiotaki


Άνυδρος τόπος

Όταν λείπεις,
λείπει ο ήλιος
από την άνοιξη.

Ραγίζει η γη
κομμάτια,
η καρδιά σταματά
απότομα.

Τα άστραγύρω
μας μαλώνουν,
χαράσσουν την αυγή
σε μια
ομίχλη
κρύβοντας,
όλα τα όμορφα!

Όταν να σ' ακούσω
δεν μπορώ
σβήνει μία χώρα
απ' τον χάρτη
βυθίζονται
τα όνειρα
σε απύθμενα κενά.

Η ζωή μας
μικρή βαρκούλα
σε θολά νερά.

Με κοιτάζει
το κενό
λες και στέκει
σαν παιδί ορφανό
έξω από τον ουρανό
κλαίει
σε μιαν άκρια.

Ρέει στο χώμα
αιμορραγεί
κάθε νέα αγάπη.

Αγκαλιά η σιωπή
με στοιχειώνει.

Φεύγω για άλλη γη.
Στο στήθος μου
αγκάθια.

Η αγάπη
άνυδρος τόπος
(φωτιάαιώνια
ο ερωτικός λόγος)
Μάταιων ενθυμήσεων
των ματιών ο
βρόγχος.


Ορφέας
που λανθάνει
είσαι
την Ευριδίκη
αφήνεις μόνη,
στο σκληρό
του κάτω κόσμου
το σκοτάδι.

Δάκρυ μου
γίνεσαι ψυχής
που φεύγει για τον Άδη.

Να σε γυρίσω πίσω προσπαθώ'
φωνάζω
σε αυτή την αδικία.

Το φιλί
ονειρικό
και
φρούδαφαντασία.

Μια αγκαλιά
ομοιάζει
κινούμενη άμμος
που πατώ.

Δάκρυ μου
γίνεσαι ψυχής
που φεύγεις
για τον Άδη.

Καθώς πέφτω στωναιώνων
το κενό,
σε ψηλαφώ
μες του μυαλού μου,
το υφάδι.

® Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη