Waterkuil Poem by Zyw Zywa

Vier orgels vertrekken tezamen
Ze schrijden met slepende benen
manmoedig maar moeizaam
Ze hebben de hoeden
van hoger gezag op

Hun sleepbenen reiken
naar achteren, langer en dunner
Hun schouders zakken
steeds schuiner naar voren

Ze vallen, de hoge pijphoeden
kruipen vooruit met armen
zwaaiend en maaiend
door slap wordend zand dat
vermoddert tot water

Spartelend maken ze
steeds kleinere kringen
Een gladde waterhuid omsluit hen
en kuilt in, wist alles uit in golven