Vrijdag De Dertiende.... Poem by Sylvia Frances Chan

OVER VRIJDAG DE DERTIENDE....No Poem, just a short story

Mijn gedachten gaan terug naar de tijd dat ik net in Nederland ben.
Wij wonen destijds in Leiden.
Op de koffie, bij mijn buurvrouw gevraagd.
Ze heeft tevens gezegd dat ze er een paar andere dames heeft uitgenodigd.
Gezellig zo'n Nederlandse buurt-koffie ochtend.
Sommige dames hebben ook hun peuters mee.
Ik heb in die tijd pas één zoontje, een peuter van 2,5 jaar. Schattige ogen heeft ie, zeggen de dames, net reeën ogen en mooi donker. Ik heb reeën gezien in het Hout in Oegstgeest, maar ik heb geen vergelijking kunnen zien.
De peuters vermaken zich héél goed.
De dames kijken de hele tijd naar de kinders, niemand praat tegen elkaar.
Ik ben dat niet gewend. In Jakarta is praten een normalenatuurlijke zaak. Deze dames zijn wat stil.
Niemand maakt hun mond open, slechts glimlachen tegen elkaar, wat ik een beetje dom vind, en dan aan hun koffie nippen, koekje eten.
Ik vind deze stilte erg saai, ben ik dus met dit begonnen:

Nederland is een gelovig land, maar, vraag ik me af, waarom zijn er zovele bij-geloven? Bijvoorbeeld dat men niet onder een trap op straat mag lopen,
een zwarte kat heeft en vrijdag de dertiende is ook al zoiets.
Deze zijn een paar, de rest weet ik niet.

Maar weet je, ik geloof er niets van, echt niet.
De dames kijken elkaar aan of ze Keulen horen donderen.

Ik vervolg met de uitleg voor alle drie "bij-geloven".
Als je op straat loopt, let goed op dat je niet tegen de poten van de ladder komt,
als je dat niet doet, negen van de tien gevallen dat de trap omvalt omdat je per ongeluk met je voeten tegen aan schopt,
over een zwarte kat die ongeluk brengt, dat komt omdat je ALS je een zwarte kat hebt, je steeds aan dat bijgeloof denkt, dan gebeuren zeker wat "ongelukjes"
en over vrijdag de dertiende, daar geloof ik er niets van, hoe kan nu een dag ongeluk brengen, alle dagen van de week zijn toch hetzelfde?

De dames hebben niets gezegd, geen tegenwoord noch vragen.
Innerlijk dacht ik: hoi mensen dit is een saaie boel, ik heb stellingen geopperd, maar geen weerwoord.

Destijds ben ik natuurlijk jaren jonger, maar ik heb nooit waarde aan bij-geloven gehecht. Mijn moeder gelooft er ook niets van evenals mijn vader. Dit is zeker mijn oorsprong.
Ik wil dit verhaal nu afsluiten met:
Onze tweede zoon is op Vrijdag de Dertiende geboren, een oergezond kind, een wolk van een baby, héél mooie baby. De zon schijnt volop en het is hartje winter.
Pa heeft nog sneeuwballen gegooid met de oudste.
Ik heb nog een zwarte poes van de jongste zoon in huis genomen, omdat hij niet veel met de kat speelt. Hij heeft het van zijn vriendin gekregen die op een advertentie heeft gelezen dat er ergens een poes te halen is.
Destijds studeert hij nog. Ik denk wel dat hij de poes niet zo leuk vindt,
ze is wat stil en saai, hij heeft haar Panter genoemd vanwege haar zwarte vacht.
Zij heeft bij ons gewoond tot haar dood toe. Ze is 15 jaar geworden.
Wij hebben veel lol met haar gehad, Panter heeft veel gezelligheid in ons huis gebracht. Een heel lieve poes met mooi glanzend zwarte vacht. Wij missen haar nog steeds.


Photography door Sylvia Frances Chan (April 2012)onze poes Panter
Panter overleed in October 2013,15 jaar jong.


©Sylvia Frances Chan - All Rights Reserved
Zaterdag 15 Feb 2020