Sonnet Xxv Comments

Ήξερα δωμάτια γεμάτα στάχτες, Σήραγγες όπου ζούσε το φεγγάρι, Ανάκατες αποθήκες που γκρίνιαζαν «χάσου», Ερωτήσεις που επέμεναν στην άμμο. Όλα ήταν άδεια, νεκρα, σιωπηλα, Ο νεκρός εγκαταλείφθηκε και κατέρρευσε: απροσδόκητα ξένα όλα Ανήκαν σε κάποιον άλλο - σε κανέναν: Μέχρι η ομορφιά σου και η φτώχεια σου Να γεμίσουν το φθινόπωρο με δώρα. Pablo Neruda Μτφρ.Μ.Σκαρπαθιωτάκη

Προτού σας αγαπήσω, η αγάπη, δεν ήταν δική μου: Κοιτούσα μέσα στους δρόμους, μεταξύ Αντικείμενων: Τίποτα δεν είχε σημασία ή είχε όνομα: Ο κόσμος ήταν φτιαγμένος από αέρα, που περίμενε.

excellent poem i love it i vote 10+++Thank a lot! !

Superb imagery and the status of man in love loosing self.

Soneto XXV... em português... Antes de amar-te, amor, nada era meu: vacilei pelas ruas e as coisas: nada contava nem tinha nome: o mundo era do ar que esperava. E conheci salões cinzentos, túneis habitados pela lua, hangares cruéis que se despediam, perguntas que insistiam na areia. Tudo estava vazio, morto e mudo, caído, abandonado e decaído, tudo era inalienavelmente alheio, tudo era dos outros e de ninguém, até que tua beleza e tua pobreza de dádivas encheram o outono.

your genius shines through in this poem. you use so many apt and effective examples to let us feel your pain and joy for a love.;