Απώλεια Poem by pic ture

Θυμάμαι μια πέτρα,
έμοιαζε με πυραμίδα μέσα στο νερό.
Εμείς βαλθήκαμε να την κάνουμε στόχο
και την πετύχαμε!

Πλέον ένα με τη γη
ένα με τον αέρα.

Λες και το ήξερα καιρό πριν να το μάθω..

Θυμάμαι ένα βλέμμα
γεμάτο κατανόηση
γεμάτο οικειότητα.
Ήταν σπουδαίο βλέμμα πράγματι!

Πλέον ένα με τη γη
ένα με τον αέρα
ένα με τον ουρανό.

Γιατί είναι ωραία στον παράδεισο
και μάλλον έρχονται άλλες περιπέτειες, καινούριες.
Ποιος ξέρει;
Μπορεί πάλι να μην έρχεται τίποτα,
ποιος ξέρει;

Μα αν έχουν αξία οι ανατολές και τα δειλινά,
κάποια σημασία θα έχει και ο κύκλος του θανάτου
και της γέννας.

Όταν έρθεις για να ζήσεις, ζήσε ένα με τη γη
και όταν θα 'ρθει η ώρα για να φύγεις,
τότε θα είναι πιο απαλή!

Αυτά τα πράγματα όμως δεν χωρούν σε λόγια.
Όπως σε λόγια δεν χωρούν οι ανατολές ή τα δειλινά.