Natatanging Bayan Poem by Grace Svensson

Sa isang pikit mata
Lugar na kakaiba
Ako ay napunta
Di ko mawari, aking nakikita

Me isang pintuang
Aking pinasok
Walang taong nakabantay
At ako ay tumuloy

Isang lugar bumungad sa akin
Kahit sa panaginip
Di ko maisip
Na ako dito ay makararating

Sumalubong sa akin
Ibong nagsasalita
Ako ay pinatuloy
Na mayroong tuwa

Pagpasok ko sa mumunting bayan
Nanlaki aking mga mata
Paano nangyari ang mga ito
Sino ang gumawa?

Ang mga puno ay ginto, nagsasayawan
Tila sila'y nagpipistahan
Mga bulaklak ay ngumingiti
Ng walang kasawaan

Lahat ay nabubuhay
Walang lumilisan, Walang namamatay
Parang lahat ay nabubuhay
Ng walang humpay

Lugar puno ng kapayapaan
Tanging mga mala-angel
Ay nag-aawitan
Puno ng kasiyahan, walang hilahil

Ang mga bahay at gusali
Pawang nakalutang
Mga kalsada ay pilak
Na iyong tinatapakan

Di kailangan gamitin
Ang iyong isipan
Sadyang katahimikan
Sa bawat kasulukan

Kung ito man ay katotohanan
O pawang kathang-isip lamang
Ayoko ng magising
Habang buhay, dito nais manirahan.



Copyright © Grace Svensson
February 1,2018