Minute Of Forever Poem by John Delle Panlaqui

Minute Of Forever

I hid all the things you left behind
Memories about you
Concealed and forgotten
Removed from my sight and mind
requested,
That nothing else would worry you

Hiding the past that we both created,
Erased all memories, including you
For
Change yourself too,
begin

In my opinion,
You are just like a vague dream
That was completely forgotten
Which was completely closed
But,
Not even for a second did you cross my mind,
Why are you still in tears?

Maybe I don't need to deceive my mind and heart anymore
Because no matter how many times I tried to forget you, I couldn't
Because I'm still not used to being without you

Why does a minute feel like forever?
Because every day, I am hurt and struggling
I tried my mind a few times, and something else would come
You will never be forgotten

No one can beat you
Still, no one can replace you


Why do I always want to love you?
I want to join you,
How much more time and time do I need to forget you?
Even though I wish I could see you more

Why does a minute feel like forever?
That the person who taught you to love is also the reason
Now it hurts
And he is the reason
Because you don't want to be shaken, forever


Why does a minute feel like forever?
That the person who built you will also destroy you
And you will never be able to climb out of the abyss


Why does a minute feel like forever?
Even in a dream, I want to look at you and kiss you
Even for a minute to forever

Why?

No one can beat you
No one can replace you
You are half of my life
Half of my heart too

Why?
Until now, I'm yours.

How long will I wait for you to be mine?

Tinago ko lahat ng mga bagay na iniwanan mo
Mga ala-ala napapatungkol sayo
Ikinubli at nilimot
Inalis sa paningin at isipan ko
Hiniling,
Na wala na sanang anumang bagay pa ang makaka alala sayo

Tinago ang mga nakalipas, na tayong dalawa ang lumikha,
Binura ang lahat ng ala-ala, kasama ka
Para
Baguhin na rin ang sarili,
magsimula

Sa pag-aakala ko,
Tulad ka nalang ng isang malabong panaginip
Na tuluyan ng nilimot
Na tuluyang sinara
Ngunit,
Ni segundo lang na dumaan ka sa isipan ko,
Bakit pa ba naluluha?

Hindi ko na siguro kailangan linlangin pa ang isipan't puso ko
Dahil kahit ilang besis kong sinubukang limutin ka'y hinding hindi ko magawa
Dahil hindi pa rin ako sanay na wala ka

Bakit ba ang isang minuto ay parang magpakailanman?
Dahil sa araw araw ako'y nasasaktan't nahihirapan
Kahit ilang besis sinubukan ang aking isipan, at may ibang darating man
Hindi ka pa rin malimutan

Wala pa ring makakahigit sayo
Wala pa ring makakapalit sayo


Bakit ba sa lahat ng oras ninanais kong mahalin ka
Gusto kong samahan ka,
Ilang oras at panahon pa ba kailangan ko para kalimutan ka
Kahit na minimithi kong makita pa sana kita

Bakit ba ang isang minuto ay parang magpakailanman?
Na ang taong tinuruan kang magmahal ay siya din ang dahilan
Na ngayon nasasaktan
At siya narin ang dahilan
Sa ayaw mo ng pag-irog, magpakailan pa man


Bakit ba ang isang minuto ay parang magpakailanman?
Na ang taong bumuo sayo ay siya ring wawasak
At hinding hindi ka na makaka-alpas sa kinalulugmukan


Bakit ba ang isang minuto ay parang magpakailanman?
Maging sa panaginip nais kang masilayan at mahagkan
Kahit sa isang minuto lang sa magpakailanman

Bakit ba?

Walang makakahigit sayo
Walang makakapalit sayo
Ikaw ay ang kalahati ng aking buhay
Kalahati din ng aking puso

Bakit ba?
Hanggang ngayon, ako'y sayo

Hanggang kailan akong maghihintay na akin ka naman?

Minute Of Forever
COMMENTS OF THE POEM
READ THIS POEM IN OTHER LANGUAGES
Close
Error Success