Menteşe Çığlıkları Poem by M.Akin Vaha

ayak sesine uyanır
sabiliğin büyümeyen gözü
kayıtta tüm açılar
biraz endişeli, biraz ürkek
süzülürken yakan top usulca suya

pazen basma sırtında annem
gaz lambası duvarda
kibrit kokuyor tüm resimler
lamba her ışıdığında

aktarmalı morluğu
hayatın uçağında
sıtmalı bir koltukta
can çekiyor zaman

açılır bahçe kapısı az sonra
kaş çatık
ceket omuzda
uçar yanağımdan kelebek
kaybolur menteşe çığlığında
büyümek gerek bilirim
absorbe edebilmek için öfkeyi gözde
sonra söküp kayışı elinden
merkep sudan gelinceye

ama sabiyim henüz
bekle desem delikanlı boyu
beklemez bilirim
despotik bir integral denklemi
kadersel bir soruda

çin işkencesinde gece
abra-kadavra
deyiverse ya hayat
şenlenecek katana
ama
annem samuray olmamı istemiyor
geç büyüdüğüme seviniyor

buğulu mavilikte şefkati
ağaran saçımı okşuyor
eşiğin diğer tarafında...


Vaha