HUIS OP DE WETERINGSCHANS Poem by Remco Campert

in het onttakelde huis
voorgoed van je adem ontdaan
klinkt m van moeder
uit het hiervoormaals
nog één keer je stem:

"Remco, wat doe je in mijn huis?"

vraag die me vergezelde
sinds de a van mijn geboorte
wat deed ik in mijn moeders huis?

ronddwalend in je dood
zie ik dat in je leeggehaalde kamer
nog de zonnige reisgids ligt
en hoe in zachte nevel gehuld
over het lange diepe water van het Gardameer
het bootje gaat
waar we eens op voeren
om bijvoorbeeld te bezien
of in het rariteitenkabinet van D'Annunzio's huis
Eleonora Duse nog een plaats had
of in sommige levens actrices niet gedoemd waren
altijd de tweede rol te spelen
terwijl op het eerste plan
voor de klakkeloos bewonderende claque
de man praalt
in zijn gesouffleerd verdriet

maar dat alles komt pas later
eerst nu op reis
om iets te vinden dat ik nog niet weet
met altijd in het achterhoofd de vreugde
van de kinderstemmen op het schoolplein

zoek wat je liefhebt
wat je ontroert