Heel het station van Utrecht valt in het licht Poem by Tonnus Oosterhoff

Heel het station van Utrecht valt in het licht
tussen reuzen van novemberwolken,
zo.
Metaal, steen, glas, al wat draagt, beschermt, doorlaat, wijst
schelhoeken en afstralen toe aan vloer en tegelwanden.


De rechtop aanwezigen op de perrons - De reizigers? Dat klinkt
naar kousen in huidkleur. Ouwens zegt rietkragen. -
in hun rug leunend of zich juist wat verschikkend, vallen
meteen omgekeerd in uit de grond schietende naalden
van kracht geluk afgronddiepe wanhoop.


Gevoel, besef wellen uit geen innerlijk op.
Mensen worden aan perrons geregen.
Waar men staat heeft men,
wat men heeft (is) te dragen.
Heel het station in Utrecht valt in het licht