Golden Flowers (Χρυσολούλουδα) Poem by Konstantinos Arvanitis

Λησμονημένα πρωινά, της προσευκής μαξούλια,
στη χαλικόστρωτη αυλή, τη σχολική, που μένει,
από τα νιάτα μας γυμνή, πικρά ορφανεμένη,
σα χελιδόνια πέταξαν στης όστριας μεροδούλια.

Και των ψηφιών που πάγωσαν, τριγύρω στα πεζούλια,
η ακατάσβηστη βαφή, απρόσεχτ' απλωμένη,
εδώ κι εκεί, ανάγερτη, της βιάσης, αγχωμένη,
απόμεινε κηρονομιά, στου λάφρου τ' αγριοπούλια.

Η αγερίνα, διάσκελα, στου μπάτη τα καπούλια
χρυσό λουλούδι έχωσε, εκεί, να μας προσμένει,
αγάπη ακατέργαστη, τ' αλφάδι στερημένη,
που ξάστοχα μετρήθηκε, με πρόστυχα σαγούλια.

Αν το 'βρουν μια καλοκαιριά, που στραφταλίζ' η Πούλια,
την πλέμπα, να μην ανεχθείς, πομπή φτιασιδωμένη,
να στήσει, για λιτάνεμα, με ζήλια ριζωμένη,
στα στήθια, και να τ' ακλουθεί, βαρώντας τα νταούλια.

Μον' βγες μπροστά, σύρε φωνή, δε σε φελάν κρυφτούλια,
πες, είν' δικό σου, κι έμεινε λαβωματιά θρεμμένη,
από σιωπή και στέρηση, μες σε ψυχή θλιμμένη,
να καρτερά ν' ανθίσουνε, μετάνοιωσης ζιμπούλια.

Τι, σαν κιοτέψεις, κάτεχε, κι αν τυλιχτεί σε τούλια,
η λάμψη του, στ' απόξενα τα στήθια, θηκιασμένη,
αχ, θ' αργοσβήσει, με καιρό, ως θα 'ναι σοδιασμένη,
από αρτίρδισμα ψυχρό, στου διάφορου διαβούλια...

Της νιότης χρυσολούλουδα, δεν πρέπει νυχτοπούλια,
με κλάμα, να στορίζουνε, κι αγάπη βασκαμένη.
Κι αν ξαναδούν ποτές το φως, καρδιά σεκλετισμένη,
σαν ψυχαρούδα, πρέπει της, να σκίζει τα κουκούλια…