Edhe Këtij Viti Që Vjen.. Poem by skender iljaz braka

Këtij viti, ca më rëndë do ti mbështetem
shkopit tim prej thane të thatë.
Do ta ndjej ca më tepër të ftohtin e murranit.
Por le të fryje, e shiu me vetëtima le t'më lag.
Unë i tretur kam qën e do të mbetem gjer në kockë.
S'do ti trëmbem gjëmimeve dhe britmave të djallit.

Këtij viti po atë udhë të pambarimt ë gjatë do të ndjek.
Në po ato thepina shtegu do të ngjithem ngadalë -ngadalë.
Si një sy i verbëruar pas gjurmës së padukshëme të shejtanit.
Në vevete duke u tretur si shqiponja e plakur në mal.

Prej peshës së dhimbjeve do të krrusem dhe më pak.
E mbi det do të dëgjoj po ato klithma krillash të përgjakura.
Por fundja, një qyqe mbi degë të blerta pishe
mëngjesit herët prej gjumit do t'më zgjoj.
E buzëmbrëmjesh me sy trishtueshëm do të ndjek,
po ato anije, që humbasin horizonteve të përflakura.

Paskëtaj erërat e vjeshtës prap do të fryjnë.
Vetmitar do të bie të fle në shtratin tim të ftohtë.
Por derën e shtëpisë që mbaj hapur, sërishmi s'do ta mbyll.
Qoftë dhe një udhëtar i lodhur lehtaz të më gjej
e hallin shpirtdërrmues, si sqota e dimrit të hershëm,
me qetësinë e tij topitëse, t'ma derdh mbi fytyrë.

Edhe këtë vit do të ngrihem herët në mëngjes.
Mbi det përsëri po ajo mjegullë e bardhë do të bjerë.
S'do tkurrem për ti dhënë dikujt një kafe të ngrohtë.
E di se nga unë, ai është shumë herë më i mjerë.
Më i mjerë se një dre i vetmuar, me sy të mbushur me lot.

Dhe ky vit kështu do të shkoj si shumë të tjerë.
Si moçali i mbuluar prej xunkëthit të dëndur.
Oh, natë e bukur, e magjishme, kaltëroshe,
përse më nxin e më bëhesh kaq terr?