Dame In Het Rood Poem by Mario, Lucien, Rene Odekerken

In een zaal vol mensen, licht en geluid,
viel de wereld stil toen jij verscheen.
Rood als rozen in volle bloei,
met elke stap bracht jij een scène.

Je danste niet, je gleed voorbij,
alsof je zelf de muziek was-
zacht en traag,
een melodie die ik nooit eerder hoorde,
maar die sindsdien in mij blijft dagen.

Dame in het rood, een vuur zo stil,
geen vlam die schreeuwt, maar één die brandt,
je ogen zeiden meer dan woorden,
en raakten iets waar geen hand aan kan.

Ik vroeg me af wie jou bemint,
wie jouw nachten kent,
jouw lach verstaat-
maar misschien, in dat ene moment,
waren wij even allebei van elkaar.

Want liefde is soms niets meer dan dit:
een blik, een kleur,
een fluistering in rood,
die langer blijft dan duizend nachten
en leeft, zelfs als zij voorgoed verdoofd.