- Black Engine Draws Comments

...Από την πρώτη στιγμή το Ποίημα αυτό κερδίζει τον αναγνώστη καθώς είναι αριστοτεχνικά δομημένος οκτασύλλαβος Ίαμβος, με σύντομο, ορθό-κοφτό στίχο, που δεν εμπεριέχει συμβιβασμούς και πρέπει με τα ελάχιστα να ειπωθούν τα πάντα, ποιητική αδεία παρομοιάζω, σαν στρατιωτική στολή που πρέπει αυστηρά να χωρέσουν τα απαραίτητα για την διαβίωση σε σκληρές συνθήκες, δίχως να χαθεί η καλαισθησία! Το λεξιλόγιο, εξαιρετικά εύηχο και εύστοχο, ξεφεύγει αυτή τη φορά από την γνωστή μορφή της λόγιας Αγγλικής λογοτεχνίας και αναδεικνύει την φρεσκάδα του σύγχρονου έμμετρου ποιητικού λόγου, ξαφνιάζοντας τόσο ευχάριστα! Ο Ποιητής και πάλι σκηνοθετεί εικόνες, δίνει εικόνες και υποβάλλει εικόνες ενός τρένου απόκοσμου, όπου στο τέλος οι επιβάτες καταλήγουν στου Χάροντα προσκαλεσμένοι, με τα ίδια λάθη ίσως ακριβώς όπως πριν ξεκινήσουν το ταξίδι τους, που δεν τους σώζουν ούτε οι ποιητικές λέξεις ούτε οι ομοιοκαταληξίες... ...κι ίσως ακόμα να μην φτάσουν εκεί που ονειρεύονται ποτέ, αφού... ...μα ας τα πάρουμε με την σειρά, καθώς η αλληγορία, το αγαπημένο παιδί του Ποιητή, τρέχει χαρούμενο μέσα στο Ποίημα από αρχής μέχρι τέλους! ...μέσα στο τρένο της Ποιητικής Τέχνης βρίσκονται οι Ποιητές έτοιμοι να φτάσουν στα ανυπολόγιστα ύψη που ονειρεύονται, έτσι κι αλλιώς όλοι τους ζουν την ζωή τους τόσο έντονα σε όλες τις εποχές! ...έχουν καθίσει μαζί τους δύο κουρουνοπούλια, εικάζω, πουλιά της αμφιβολίας και της αμφισβήτησης, εξ' ου τα χρώματα τους γκρι και μαύρο... ...ο μηχανοδηγός, κάποιος ακριβός και διαλεκτός, κάτι ανάμεσα σε Ποιητή και Χάροντα, οδηγεί και προΐσταται και κατευθύνει τους επιβάτες Ποιητές, βλέπει και ακούει και εκείνος τα δύο πουλιά... ...όμορφα δοσμένη η εικόνα των κεφαλών των επιβατών να κουνιούνται ρυθμικά με την κίνηση της μηχανής του τρένου, όπως κουνιούνται και οι παπαρούνες από τον άνεμο...σαν ένας εικονολήπτης να βάζει το ένα καρέ μέσα στο άλλο για να αυξήσει την δραματικότητα της σκηνής! ...η καταληκτική, δυνατή σκηνή δίνεται με τον μηχανοδηγό που προσπαθεί να δει εμπρός μέσα από τα πέπλα της ομίχλης που σκεπάζουν και καταπίνουν τα πίσω βαγόνια...μα ενώ κινείται σε μία ευθεία πάνω στο γνωστό μονοπάτι, στην πραγματικότητα απειρίζεται, γυρίζει ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο που άρχισε, και εκείνος και όλοι οι άλλοι Ποιητές, γεμάτος αμφιβολίες και ανησυχίες πως τα λάθη και η ασημαντότητα τους δεν θα τους οδηγήσουν ποτέ στην υπέρβαση, αλλά ίσως τους οδηγήσουν και στην απώλεια τους...! Άξια σκηνοθετημένες εικόνες, έντονος φιλοσοφικός στοχασμός και ιδιαίτερες αλληγορίες είναι το τρίπτυχο της αξιοσύνης αυτού του Ποιήματος που ο αναγνώστης κερδίζει μαζί με μια ευχάριστη αναστάτωση στην ψυχή του, ειδικά αν καταπιάνεται με την Ποιητική Τέχνη!