Binyagan Sa Gitna Ng Uma Poem by Rey Benipayo

Minsan ako'y naimbitahan
Ng dati kong katrabaho
Sa kapistahan sa kanila
Sa isang liblib na lugar,
Sa gitna ng uma
Dahil wala pa akong trabaho noon
Ay di na ako nagdalawang isip
Agad akong sumama sa kaniya.

Bukod sa fiesta ay may binyagan sa kanila
Bininyagan ang anak ng Ate niya
Babae ang anak at pinaka-unang sangol
Sa pamilya nila
Sayaw, kainan at inuman
Ang nadatnan ko sa kanilang lugar
Na nag-iisang bahay sa bukid na yun.

Nang sumapit na ang gabi
Naging weird na ang lahat
Hindi ko alam kung sadyang lasing lang ako noon
Tila nag-iba ang kilos ng mga tao doon
Ang mga kasama ko sa lugar
Ang sabi ng kainuman ko ay normal lang iyon
Dahil may tradisyun daw ang pamilyang iyon.

Maya maya ay nakarinig ako
Ng umiiyak na sangol gayun din ng mga tao
Yun pala ay pinapatay na ang sangol
Upang katayin at kainin,
Tradisyun ng kanilang angkan
Na sa kada unang sangol sa pamilya nila
Ay kailangang pabiyagan, katayin at kainin
Dahil ang ispirito daw nito ay banal.

Natakot akong nang una,
Gusto ko mang umalis pero paano?
Lasing na ako at di ko na kayang makauwi
Kaya nakisama na lang ako sa kanila
Nagpakalasing pa ako
At nang ipakain sa akin ang braso ng sangol
Ay nalimutan kong tao ang kinakain ko.

Kinaumagahan, parang walang nangyari
Nag-ilang araw pa akong nagbakasyun sa kanila
Parang normal lang yun
Dahil ang nanay ng bata ay di man lang nalungkot
Gayun din ang asawa at maging ni isa sa pamilya nila.

At nang makauwi na ako,
Balik na sa dating buhay
Ay isang trauma ang naipabaon sa akin,
Ang gabing iyon na isang lagim
Pakiramdam ko noon ay mga aswang ang kasama ko
Ang gabing iyon na nakakasuka ang kinain ko
Gusto ko mang kalimutan pero mahirap
Kaya iniisip ko na lang tuloy
Na dala lang ng alak ang mga panyayari noon,
Ang nasaksihan ko noong kafiestahan sa nayon ng lagim!