Andromeda - Ανδρομεδα Poem by Mary Skarpathiotaki

ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ

Χάνομαι,

ναυαγισμένη στο σκοτάδι!


Ξυπνώ

μόνο

απ΄των ριμών Σου,

τον τριγμό!


Τρίαινα

Συ κι απαυγάσμα Αθανάτου.


Στους παφλασμούς Σου

κυματίζω Μεσίστια,

ξεσπώντας και ξεβράζοντας

Μέδουσες...


του σήμερα,

του χθες,

του απροσδόκητου αύριο..


Οι δικοί μου στοχασμοί;

Θρύψαλα.


Οι άνθρωποι,

τα λόγια που πέτρωσαν

ξαφνικά...

ανούσιες αλισάχνες

που κατατρώγουν

τ΄αλμυρό ξεχασμένο κορμί

και ψάχνουν

αφορμές να εκραγούν!


Μα εγώ κατοικώ

ατόφια

κι αλώβητη στον Βράχο

Προσμένοντας..

ως άλλη Ανδρομέδα

παράδοξου Έρωτος

και ίσως

ως μία Νέα

Υποσχέσις! ..

Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη


2014

ANDROMEDA

I'm going to go,

Worn in the dark!


Awake

only

From Thy rushes,

The trick!


Trident

Symphony and Immortality.


In Your splendor

I flew Messi,

Breaking out and rinsing

Jellyfish...


of today,

Yesterday,

Of unexpected tomorrow..


My own reflections

Shivers.


People,

The words that stoned

suddenly...

Unnecessary aliases

That they do

Lively forgotten body

And they are looking

Causes to explode!


But I live

Solid

And untraceable in Rock

Looking forward..

As another Andromeda

Paradox love

and maybe

As a New

Promise! ..

Mary Skarpathiotaki


2014