Ευχές (Τα Σονέτα Ενός Μονιά,28) Poem by Konstantinos Arvanitis

Τι είν' στ' αλήθεια μια ευχή; Μην είναι κάποιες λέξεις,
από αυτές τις μαγικές, που κλείνουν την ελπίδα,
ή κάποιος πόθος μας γλυκός, στου νου μας την παγίδα;
Μην είναι τάχα μια σπρωξιά, αυτά που ζεις ν' αντέξεις;

Αν έτσ' έχουν τα πράγματα, θα ‘πρεπε να την πλέξεις,
με νήμα απ' την αγνή ψυχή και περισσή φροντίδα,
και να μη λες λόγια σαθρά, υγεία και μερίδα,
από αγάπη κι εβλογιά, απλά για να ξεμπλέξεις.

Να ‘χεις πάντα την αίσθηση, ευχή όταν θα δίνεις,
πως είναι ο καθένας μας, μοναδικός στη ζήση,
και πως τα συναισθήματα, κόμποι ψυχής, που λύνεις.

Σαν θες σε κάποιον να ‘φχηθείς, θα πρέπει να ξεκρίνεις,
τι ειν' αυτό που τον πονά, και στην καρδιά ‘χει κλείσει,
και το πορτάκι του κλουβιού, ορθάνοιχτο ν' αφήνεις.