Άμμος Poem by Konstantinos Arvanitis

Αλήθεια, πόσο μοιάζουμε, με αγερίνας κόκκους,
φυρονεριάς κατάλοιπο, στ' ακρόγιαλο μιας ζήσης,
πετρούλες π' ανασαίνουμε, με μύριες ψευδαισθήσεις,
πως απ' τη μνήμη, θα ‘χουμε, του χρόνου, κάποιους τόκους…

Θαρρούμε ότι της αυγής, το φως είναι σταλμένο,
για μας, να στραφταλίζουμε, με μια ντελικατέσα,
και δεν γρικούμε πέλαγου, όπου δεν έχει μπέσα,
πως είμαστε αφίσματα, φορτιό ξενεριασμένο.

Και μέσα στο λιοστάλαγμα, το ‘χουμε για συνήθεια,
πάντα να ξυπαζόμαστε, για ρέγκια που μας ντύνει,
και τον αχό του παφλασμού, η ξέπαρση τον σβύνει,
ως φτάνει μες στο δειλινό, με μια πικρήν αλήθεια.

Πως ζούμε μόνο μια στιγμή, κι ο χρόνος θα ξεπλύνει,
χωρίς πολλές περιστροφές, τη διάλιγνη ομορφάδα,
που έχουμε για καύχημα, και δίχως τρυφεράδα,
στην άβυσσο, την άπειρη, θ' αφήσει σε μια κλίνη…

Και στην ακτή την πρόσκαιρη, π' αφήσαμε με βία,
πετράδια άλλα θα 'ρθουνε, με κάποια πλημμυρίδα,
της άνοιξης, και ο καιρός, με όψη σμιχτοφρύδα,
θα τ' ανεχτεί, κατέχοντας, ποια θα δεχτούν πρεσβεία…