ατάραχη Καρδιά Poem by THEODOROS MANTAS

Σαν πέφτει δυνατή βροχή... ξεδιψά η γη
και η θάλασσα τα σπλάχνα της γλυκαίνει.
Τιτάνια γίνεται του ανέμου η βοή
και τα πετούμενα κουρνιάζουν στα κλαδιά.

Οι ίσκιοι γίνονται πυκνοί και μακρινοί.
και τα άνθη πνίγει η βουλή του ουρανού.
Τα πλήκτρα ακούγονται μελαγχολικά,
δειλά φεγγοβολούν της λύπης τα κεριά.

Η νύχτα αφήνει δάκρυα και στεναγμούς'
τα άστρα φεύγουν και 'κείνα από ψηλά'
μα ατάραχος μένει ο χτύπος της καρδιάς
είναι που ποθεί το φιλί της κορασιάς.

Κι ανοίγει την πόρτα ο νιος και προχωρά
προς τον κήπο που ζει 'κείνη που αγαπά,
γιατί της αγάπης τα πλατιά φτερά
δεν λυγίζουν του χρόνου τα πικρά.