Αμυγδαλιά Poem by Konstantinos Arvanitis

Αχ, μυγδαλιά μου πως βαστάς, με τόσ' ανεμοζάλη
και τα ροδόλευκα σ' ανθιά, αντέχουν στο μπουρίνι;
Η λεύκα η μπατάλισσα, χορεύει πεντοζάλη,
κι εσύ μου στέκεσαι εδώ, ντυμένη στο καντίνι.

Στου κλαδεφτή του μισερού, μες στη μεσιά, πως τάχα
έβγαλες μυριστούς ανθούς, σα δροσερή παρθένα;
Δεν είδες μέσα στο μπαξέ, γυμνά κλαριά μονάχα,
τ' άλλα δεντριά να κουβαλούν, να μοιάζουν πεθαμένα;

Ήθελες, μήπως, λεμονιά κοντούλα, να προφτάσεις,
οπού την έχ' η άνοιξη, νυφούλα στολισμένη;
Μη ζήλεψες τ' αγιόκλημα, κι ήθελες να του μοιάσεις,
που έχ' αγκάλη σερπετή, κι απλώνει μυρωμένη;

Βιάστηκες, και η μοίρα σου, - μακάρι να ‘βγω ψεύτης -
θαρρώ πως θα ‘ναι δίπλα τους, με τ' άνθη σου ριγμένα
να στέκεις με παράπονο, λες κι επιδέξιος κλέφτης,
ξεγύμνωσε τα κάλλη σου, που σβήσαν γελασμένα.