Ασφυξία Poem by Konstantinos Arvanitis

Δεν είναι τόσο το φτενό το χώμα,
που δυσκολεύει τις μοσκιές ν' ανθίσουν,
Είναι που λίγοι θέλουν ν' αβγατίσουν,
γιατί το μύρο τρέμουν και το χρώμα.

Τ' άνθη λοιπόν σ' αυτόν, τον άθλιο κήπο,
να κάνουν προκοπή, πως περιμένουν;
Ράμνες έχουν εδώ, πλέξ' ένα γρίπο,
και κόβουν τον αγέρα που προσμένουν.

Κι ανάξιοι κηπουροί, μες στα γλιγούδια,
χωμέν' ολοκαιρίς, δήθεν φροντίζουν.
Κι ασκάλιστα τ' αφήνουν τα λουλούδια,
που 'χουν μονάχα σ' ένα να ελπίζουν.

Και δέονται στην προσευχή που κάνουν,
μια κόσσα να φανεί για ν' ανασάνουν.