Ραγισμενη Πολιτεια Poem by Valia Maistrou

στην μνήμη του πατέρα μου...

Ασθμαίνοντας στην πολυαγαπημένη τούτη χώρα που ζω
ελπίζω με πίσσα και πούπουλα πασαλειμμένους να δώ
τους χαραμοφάηδες όλους δεμένους σε γάιδαρο
καβάλα τους κατάπτυστους, αφέντες να θέλεις με το στανιό

πώς ρίξαν ανέντιμα τη χώρα στα βράχια και στον γκρεμό
κι ατιμώρητοι όμως περιδιαβαίνουνε αρκετό καιρό
βαρέθηκα τα σπασμένα να πληρώνω εγώ ο λαός
ν' απαλλαγώ επιτέλους σύντομα επιθυμώ διακαώς

υπέρογκα δάνεια, προμήθειες, φιέστες, γάμοι στα Παρίσια
η αιδώς ανύπαρκτος τόπος! να σε κοιτάζουν στα ίσια
τολμούν, να ξοδιάζουν για χίλια πληρωμένα καπρίτσια
φωστήρες-σωτήρες που 'χουν χέρια απαλά σαν κορίτσια

ν' απλώνουν ξεδιάντροπα στης χώρας τον πάμφτωχο κορβανά
τον άμπακο πώς τρώνε με δέκα μασέλες ξανά και ξανά
λαέ μου σου αφήνουν μονάχα λιγοστά εσπερινά
στο μέλι της καρέκλας κολάνε τα κήτη τα ελεεινά

της λαμπρής τις λαμπάδες να ανάβουνε στα μανουάλια
Ανάσταση πως τάχα κάνουν είπαν τα ρυπαρά κανάλια
το μάτι του γείτονα νά 'βγει παρά τη χαρά του να ζω
από τον καναπέ μου δεν κάνω ρούπι μην και ξεβολευτώ

οι ανάξιοι που με φόρους μας φόρτωσαν κατά το δοκούν
ξεπάστρεψαν του μόχθου τα σπίτια, φαμίλιες να αιμορραγούν
μισώντας το κράτος κι αγαπώντας την γλυκιά μας πατρίδα
εργάστηκα χρόνια για μια προκοπή τελικά που δεν είδα...

(Ίαμβος, Ανάπαιστος και Αμφίβραχυς 17/18 συλλαβών)

22/08/2017 'Ταξιδέματα με τον Έμμετρο'