Του Αρκαδιού Το Πύρωμα Poem by Valia Maistrou

Σελίδες που ανιστορούν θωρώ κι αναδιπλώνω,
το αίμα του Αρκαδιού ζεστό και άμωμο εχύθη,
οι Κρήτες για τη λευτεριά και την δικαιοσύνη
το μερτικό τους κέρδισαν με ανδρεία μεσ' στα στήθη.

Σουλτάνος που διαφέντευε χωρίς Θεό στη σκέψη,
δυσβάσταχτοι οι νόμοι του και δίχως χρηστοήθεια,
σαλή διοίκηση έκαμε και απαιτούσε φόρους
ωσότου οι Κρήτες γύρεψαν του κόσμου τη βοήθεια.

Στην Ασκυφού η Συνεύλευση, υπόμνημα αποστείλαν
στους τότε ισχυρούς της γης, Ευρώπης και Ρωσίας,
για ένωση τους έγραφαν με την μητέρα Ελλάδα
μα οι συνθήκες δυσμενείς, οργής κι απελπισίας.

Με ομόθυμο και διακαή τον πόθο στην καρδιά τους
οι λόγιοι συνέτασσαν την αλληλογραφία
στον ύψιστο ικετεύοντας τα όπλα να ευλογήσει
παλαίμαχοι στρατιωτικοί επήραν αργηγία.

Ο νόμος ο οργανικός, τι πόνος στη ζωή τους!
βρεθήκαν όμως ήρωες, καήκανε στ' Αρκάδι
με την καρδιά του λιονταριού χίλιοι και πεντακόσιοι
στον ουρανό αφήσανε της λευτεριάς σημάδι.

Απ' την Μονή ξεκίνησε το τραγικό ολοκαύτι
παλίκαροι της Κρήτης μας τρακόσιοι θα 'ταν Θεέ μου!
ο Μανουήλ κι ο Κωνσταντής* τινάξαν το μπαρούτι
το "ένωσις ή θάνατος" παντιέρα πάνωθε μου.

Με όπλο μου σημαντικό το μαύρο μου μολύβι
παράδειγμα ζωής να ειπώ τα θαυμαστά κοπέλια
ντελόγο που της λευτεριάς η ώρα μας σημαίνει
τα ίδια ή και πιότερα, για την Ελλάδα πρέπουν!

(Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος)

30.09.2016 "ταξιδέματα με τον Έμμετρο"