Πώς; Poem by Lionara S.t.m.o.l

Βουτούσα την πένα μου στον ήλιο κι έγραφα στίχους

Μαζεύτηκε κόσμος γύρω μου, κοιτούσε, έψαχνε μυστικά της γέννας

Άρχισε να βρέχει, να φυσάει, να βροντάει

Ο κόσμος να τρέχει άτακτα, να φωνάζει ότι έφταιγα για τον πανικό του

Έμεινα μόνη κάτω απ΄τ΄αδέρφια μου τα δέντρα να κλαίω

Κι έκοψες ένα κομμάτι ουρανό

Μ΄ αγκάλιασες μ΄αυτό

Με σκέπασες να μην τρέμω

Πήγες στην άκρη της κορυφογραμμής να δεις τον κόσμο

Κανείς πουθενά!

Είδα τα χέρια σου που λείπαν

Είχαν μείνει να μ΄αγκαλιάζουν

Πώς το ‘κανες αυτό;

Με τον ήλιο, χωρίς να κλαίω, να μιλάω…