Έχεις; Poem by Lionara S.t.m.o.l

Παιδικά χεράκια αγκαλιάζουν το δέντρο

Χειλάκια κολάν απ΄το ρετσίνι

Δάκρυα κυλάν στη ρίζα του

Κραυγή παράπονο

Φίλοι τα δέντρα

Υπαρξιακή μοναξιά

Ή ποτέ πια μόνη;

Ωρίμανση πρόωρη ή στην ώρα;

Ξέρει πλέον: o άνθρωπος έχει το βάθος του κόσμου

Και ο κόσμος το βάθος του ανθρώπου

Αγαπά άδολα τον άνθρωπο, τον κόσμο, το βάθος

Ανοιξιάτικη φορεσιά

Έχεις νιώσει υπαρξιακή μοναξιά;

Έχεις πιει το νερό του Eαυτού σου;

Τότε ΑΓΑΠΑΣ! ΕΣΥ, όχι τα πάθη σου…

Μητρική αγκαλιά ψυχών…

Διαφορετικά δεν κατανοείς καν την ύπαρξή της…

Ως το τέλος σου, δεν υπάρχουν λόγια να στο δώσουν

Παρά μόνο πράξεις

Κλείσε τις πόρτες τώρα να κλάψουμε, να γελάσουμε…

Οικογένεια…

Φύλακας Άγγελος αφουγκράζεται στο στήθος την καρδιά της…